Pamiętnik Teatralny 3-4/2007: Różnice pomiędzy wersjami
Z Katalog.Czasopism.pl
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Przejdź do [[ Pamiętnik Teatralny ]] lub [[:Kategoria:Spisy treści 2007|Spisy treści 2007]]<br /> | Przejdź do [[ Pamiętnik Teatralny ]] lub [[:Kategoria:Spisy treści 2007|Spisy treści 2007]]<br /> | ||
| + | Numer zawiera szereg rozpraw dotyczących teatru Stanisława Wyspiańskiego, omawiających obszernie takie między innymi zagadnienia, jak stosunek Wyspiańskiego do sztuki aktorskiej, rola teatru muzycznego w jego twórczości czy motywy o proweniencji pozaliterackiej i pozateatralnej (szopka, lajkonik, „żywe obrazy”), które oddziałały na jego utwory (Lalki i inne simulacra w dziele Stanisława Wyspiańskiego), wreszcie problem stosunku do Wyspiańskiego innych twórców (Wyspiański Witkacego) i ludzi teatru, którzy wystawiali jego utwory na scenie (Leon Schiller, Kazimierz Dejmek) lub przygotowywali scenografię tych inscenizacji (Karol Frycz). Tom zamyka część poświęcona wystawieniom dramatów Wyspiańskiego w związku z obchodami rocznicowymi (w 1932 roku ‑ w 25 rocznicę śmierci pisarza i w 1957 roku – z okazji pięćdziesięciolecia), a także scenicznym realizacjom jego dramatów w latach 1944-1957, kiedy to odczytanie jego dzieła zostało uzależnione od aktualnych uwarunkowań politycznych (Kłopoty z Wyspiańskim 1944-1957). | ||
| + | |||
| + | |||
[[Kategoria:Spisy treści 2007]] | [[Kategoria:Spisy treści 2007]] | ||
Wersja z 23:26, 24 lip 2008
Przejdź do Pamiętnik Teatralny lub Spisy treści 2007
Numer zawiera szereg rozpraw dotyczących teatru Stanisława Wyspiańskiego, omawiających obszernie takie między innymi zagadnienia, jak stosunek Wyspiańskiego do sztuki aktorskiej, rola teatru muzycznego w jego twórczości czy motywy o proweniencji pozaliterackiej i pozateatralnej (szopka, lajkonik, „żywe obrazy”), które oddziałały na jego utwory (Lalki i inne simulacra w dziele Stanisława Wyspiańskiego), wreszcie problem stosunku do Wyspiańskiego innych twórców (Wyspiański Witkacego) i ludzi teatru, którzy wystawiali jego utwory na scenie (Leon Schiller, Kazimierz Dejmek) lub przygotowywali scenografię tych inscenizacji (Karol Frycz). Tom zamyka część poświęcona wystawieniom dramatów Wyspiańskiego w związku z obchodami rocznicowymi (w 1932 roku ‑ w 25 rocznicę śmierci pisarza i w 1957 roku – z okazji pięćdziesięciolecia), a także scenicznym realizacjom jego dramatów w latach 1944-1957, kiedy to odczytanie jego dzieła zostało uzależnione od aktualnych uwarunkowań politycznych (Kłopoty z Wyspiańskim 1944-1957).