Nasza strona internetowa używa plików cookie (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych. Każdy ma możliwość wyłączenia plików cookie w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje.

Czas Kultury 1/2014: Różnice pomiędzy wersjami

Z Katalog.Czasopism.pl

 
Linia 1: Linia 1:
 
Przejdź do [[Czas Kultury]] lub [[:Kategoria:Spisy treści 2014|Spisy treści 2014]]<br />
 
Przejdź do [[Czas Kultury]] lub [[:Kategoria:Spisy treści 2014|Spisy treści 2014]]<br />
  
[[Image:Czas_kultury_1_14.jpg|thumb|160px|okładka numeru<br /> 1/2014]]
+
[[Image:Czas_kultur_1_14.jpg|thumb|160px|okładka numeru<br /> 1/2014]]
 
[[Kategoria:Spisy treści 2014]]
 
[[Kategoria:Spisy treści 2014]]
  

Aktualna wersja na dzień 13:21, 30 maj 2014

Przejdź do Czas Kultury lub Spisy treści 2014

okładka numeru
1/2014

Kim jest Bruno Schulz XXI wieku? W „Czasie Kultury” zastanawiamy się, na czym polega fenomen popularności drohobyckiego autora. Jego artystyczna aktualność realizuje się nie tylko w podejmowanych dyskusjach krytyczno-akademickich i niezliczonych tłumaczeniach twórczości Schulza na języki obce, ale także w ciągle odnawianej obecności prozy i samej postaci pisarza w polskiej i zagranicznej kulturze najnowszej. Inspirowane Schulzem obrazy, fotografie, dzieła literackie i filmowe, projekty muzyczne, a nawet gry komputerowe przywracają go w wciąż nowych odsłonach, domagających się kolejnych interpretacji. Autorzy numeru sprawdzają, jak najnowsze dyskursy humanistyczne wpływają na odczytanie twórczości Schulza. Arkadiusz Kalin przygląda się schulzowskiemu życiu po życiu i próbuje odpowiedzieć na pytanie: po co nam schulzologia? Agata Rosochacka stawia prowokującą tezę, że Schulz jest posthumanistą, a Agata Araszkiewicz dokonuje współczesnej reinterpretacji masochizmu Schulzowskiego. Na możliwości cyfrowych adaptacji prozy autora „Sklepów cynamonowych” zwraca uwagę Mariusz Pisarski.

Ponadto w numerze prezentowany jest blok tekstów przypominających postać Zuzanny Ginczanki, o której piszą dla nas: Ireny Gross-Grudzińskiej, Marka Bieńczyka, Allesandra Amenty, a także rozmowy: z Ludwiką Stauber – jedną z ostatnich żyjących osób, które znały Ginczankę – oraz z Tadeuszem Dąbrowskim – redaktorem tomu jej poezji „Wniebowstąpienie ziemi” (2014).