Czas Kultury 1/2017

Przejdź do Czas Kultury lub Spisy treści 2017

okładka numeru
1/2017

Polityka animacji
Zbiór tekstów pod tytułem „Polityka animacji” towarzyszy odbywającemu się po raz dziesiąty w Poznaniu festiwalowi Animator.
Niesamowitość kina polega przede wszystkim na animacji, czyli poruszaniu nieruchomych obrazów.
W tym sensie animowane są wszystkie filmy, jednak animacja oznacza także poruszenie i nadanie życia temu, co martwe.
O tym, że sztuka kina pod wieloma względami przypomina magię świadczy esej Paula Busha o życiu animowanych przedmiotów przed narodzinami kina.
Olga Bobrowska i Michał Bobrowski opisują z kolei animacje artystyczne wykorzystujące przedmioty codziennego użytku.
Marcin Giżycki pisze o słabości do kina, jaką przejawiali dyktatorzy XX wieku – Hitler i Stalin.
Ich ulubionym reżyserem był Walt Disney, którego twórczość poddana została dogłębnej analizie przez genialnego rosyjskiego reżysera Siergieja Eisensteina w artykule opatrzonym komentarzami historyka filmu Nauma Klejmana .
Po drugiej stronie estetycznego spektrum znajdują się filmy Phila Mulloya, którego twórczość opisuje Marek Bochniarz.
O polskich filmach animowanych tworzonych przez kobiety pisze Hanna Margolis, natomiast Adam Trwoga analizuje twórczość kanadyjskiej reżyserki Torill Kove.
Ponadto prezentujemy fragment dotąd nieopublikowanej w Polsce powieści amerykańskiego pisarza Roberta Coovera pod tytułem „Przygody Pierre’a Szczęściarza. Wersja reżyserska”.

Megaiwenty
Już raz, w numerze 4/2013, pisaliśmy na temat festiwali i festiwalizacji, czyli zjawiska szybko kolonizującego kolejne wymiary życia społecznego.
Rzecz okazała się jednak na tyle złożona i niejednoznaczna, że postanowiliśmy do niej nawiązać – tym razem przez pryzmat „megaiwentów”.
To im bowiem podporządkowuje się polityki kulturalne zarówno na poziomie mikro, jak i makro; to one stały się dzisiaj osobnym zjawiskiem społecznym, ekonomicznym, estetycznym oraz politycznym, tworząc pola, na jakich ścierają się konkurujące z sobą wartości (autentyczność/kliszowość; elitaryzm/egalitaryzm) oraz postawy (aktywność/bierność; zaangażowanie/dystans).

Jacek Wasilewski dywaguje na temat „rynkowego GMO” i tego, w jaki sposób tytułowe magaiwenty prowadzą do utraty, ale i budowania różnych tożsamości.
Waldemar Kuligowski analizuje opozycyjne wobec siebie dyskursy poświęcone funkcjom i znaczeniom festiwali.
O tautologiach popkultury – wyrażanych poprzez specyficzny typ muzyki festiwalowej – pisze z kolei Mirosław Pęczak. W kolejnych tekstach przybliżamy kulturową i ekonomiczną anatomię konkretnych megaiwentów.
W świat globalnych biennale sztuki wprowadza nas Marek Wasilewski; Aleksandra Kleśta-Nawrocka i Rafał Kleśta-Nawrocki są natomiast naszymi przewodnikami po kulinarnym megaiwencie organizowanym w nadwiślańskim Grucznie.

Autorzy reprezentują odmienne dyscypliny oraz punkty widzenia – dzięki temu lepiej i wyraźniej można dostrzec, w jaki sposób megaiwenty tworzą megatrendy, dotyczące ostatecznie nas wszystkich.