Krytyka Polityczna: Różnice pomiędzy wersjami
Z Katalog.Czasopism.pl
Redakcjakp (dyskusja | edycje) (→Opis) |
Redakcjakp (dyskusja | edycje) (→Opis) |
||
| Linia 25: | Linia 25: | ||
== Opis == | == Opis == | ||
| − | Pismo „Krytyka Polityczna” powstało w roku 2002 jako punkt wyjścia szerszego projektu ożywienia tradycji polskiej inteligencji zaangażowanej. Nazwa nawiązuje do młodopolskiego periodyku Wilhelma Feldmana oraz drugoobiegowej „Krytyki” publikującej teksty opozycyjnych wobec PRL pisarzy i publicystów. Wydawcą „Krytyki Politycznej” jest Stowarzyszenie nazwane imieniem Stanisława Brzozowskiego, wybitnego lewicowego pisarza, krytyka literackiego i filozofa tworzącego na początku XX wieku, którego misją było poszukiwanie adekwatnych odpowiedzi na wyzwania tożsamościowe i emancypacyjne, jakie stawiały przed społeczeństwem epoka nowoczesna i system kapitalistyczny. | + | Pismo „Krytyka Polityczna” powstało w roku 2002 jako punkt wyjścia szerszego projektu ożywienia tradycji polskiej inteligencji zaangażowanej. Nazwa nawiązuje do młodopolskiego periodyku Wilhelma Feldmana oraz drugoobiegowej „Krytyki” publikującej teksty opozycyjnych wobec PRL pisarzy i publicystów. Wydawcą „Krytyki Politycznej” jest Stowarzyszenie nazwane imieniem Stanisława Brzozowskiego, wybitnego lewicowego pisarza, krytyka literackiego i filozofa tworzącego na początku XX wieku, którego misją było poszukiwanie adekwatnych odpowiedzi na wyzwania tożsamościowe i emancypacyjne, jakie stawiały przed społeczeństwem epoka nowoczesna i system kapitalistyczny. |
| + | |||
Każda z kolejnych edycji pisma opiera się na temacie przewodnim, któremu poświęcony jest główny korpus numeru z złożony z artykułów zamawianych u polskich i zagranicznych autorów, wywiadów oraz przekładów. Zazwyczaj obejmują swym zakresem filozofię, socjologię, ekonomię, ale ważną rolę w piśmie odgrywają także literatura, teatr, film, a także sztuki wizualne, których wybitni reprezentanci należą do środowiska wydającego pismo. | Każda z kolejnych edycji pisma opiera się na temacie przewodnim, któremu poświęcony jest główny korpus numeru z złożony z artykułów zamawianych u polskich i zagranicznych autorów, wywiadów oraz przekładów. Zazwyczaj obejmują swym zakresem filozofię, socjologię, ekonomię, ale ważną rolę w piśmie odgrywają także literatura, teatr, film, a także sztuki wizualne, których wybitni reprezentanci należą do środowiska wydającego pismo. | ||
| − | Pierwszy numer pod tytułem „Inteligenci – bezradni czy martwi?” otwierał programowy tekst Sławomira Sierakowskiego Co to jest krytyka polityczna?, w którym pisał on m. in. o polskiej debacie publicznej i potrzebie jej rewitalizacji: [...] konfrontacja z najbardziej elementarnym – wręcz słownikowym – rozumieniem „debaty” prowadzi wprost do uznania jej polskiej realizacji za atrapę, symulację, teatr, w którym gazetowi polemiści lub politycy w studiu telewizyjnym grają tylko rolę partnerów dyskusji. Obok tego manifestu, duży rozgłos wywołał m. in. wywiad-rzeka z profesorem Andrzejem Walickim Społeczeństwo bez mózgu i sumienia? (przedrukowany w „Gazecie Wyborczej” z dnia | + | |
| + | Pierwszy numer pod tytułem „Inteligenci – bezradni czy martwi?” otwierał programowy tekst Sławomira Sierakowskiego Co to jest krytyka polityczna?, w którym pisał on m. in. o polskiej debacie publicznej i potrzebie jej rewitalizacji: [...] konfrontacja z najbardziej elementarnym – wręcz słownikowym – rozumieniem „debaty” prowadzi wprost do uznania jej polskiej realizacji za atrapę, symulację, teatr, w którym gazetowi polemiści lub politycy w studiu telewizyjnym grają tylko rolę partnerów dyskusji. Obok tego manifestu, duży rozgłos wywołał m. in. wywiad-rzeka z profesorem Andrzejem Walickim Społeczeństwo bez mózgu i sumienia? (przedrukowany w „Gazecie Wyborczej” z dnia 10 sierpnia 2008). W numerze znalazły się także przekłady klasycznych prac Juliena Bendy, Pierre'a Manenta i Ulricha Becka. Kolejne numery pisma zawierały liczne teksty autorów światowej sławy, wywiady z najważniejszymi osobistościami współczesnej humanistyki, jak również publikacje słynnych postaci polskiego życia publicznego. Na łamach „Krytyki Politycznej” zagościli m. in.: Richard Rorty, Michael Walzer, Chantal Millon-Delsol, David Held, prof. Tadeusz Kowalik, prof. Joanna Tokarska-Bakir, prof. Karol Modzelewski, Cezary Michalski (Nr 2 – lewica, prawica, pomieszanie języków), Richard Sennet, Michael Sandel, Seyla Benhabib, prof. Jacek Kurczewski, prof. Przemysław Czapliński (Nr 3 – nasz dom publiczny), Norbert Elias, Zygmunt Bauman, Marshall Berman, Elliot Aronson, prof. Marcin Kula, Stefan Chwin (Nr 4 – Jeszcze nie jesteś populistą?), Francois Mitterand, Adam Szostkiewicz, Jacques Derrida, Jürgen Habermas, Umberto Eco, Gianni Vattimo, Fernando Savater, Wiktor Pielewin, prof. Henryk Domański, prof. Stanisław Obirek, Olga Tokarczuk, Mariusz Sieniewicz (Nr 5 – polska dwóch prędkości), Daniel Cohn-Bendit, Immanuel Wallerstein, Claus Offe, Michel Houellebecq, prof. Maria Janion, prof. Irena Grudzińska-Gross, Aleksander Smolar (Nr 6 – czas zadymy), Subcommendante Marcos, Gabriel Garcia Marquez, Chantal Mouffe, Ernesto Laclau, Slavoj Žižek, Naomi Klein, Hayden White, Jacques Le Goff, Edwin Bendyk (Nr 7-8 – stworzyć przeszłość, opisać przyszłość), Albert Einstein, Frederic Beigbeder, Regis Jauffret, Mario Vargas Llosa, Anthony Giddens, prof. Zbigniew Bokszański (Nr 9-10 – miłość do polityki), John Rawls, Giorgio Agamben, Walter Benjamin, David Ost, Antonio Gramsci, Judith Butler, Alain Badiou, Jan Klata, Roman Pawłowski (Nr 11-12 – pochwała antagonizmu), Pier Paolo Passolini, Ernst Bloch, Carl Schmitt, Jacob Taubes, Jacques Ranciere, René Pollesch, min. Radek Sikorski, Jan Rokita, Piotr Gruszczyński, Maciej Nowak (Nr 13 – wakacje z prawicą), John Milbank, Ernst Kantorowicz, Kenneth Reinhardt, Eric L. Santner, prezydent Aleksander Kwaśniewski, Jacek Kuroń (Nr 14 – tylko prawda nas wyzwoli), Donna Haraway, Bruno Latour, Gilles Kepel, prof. Paweł Śpiewak, Marian Pankowski, Henryka Krzywonos (Nr 15 – nie-ludzka polityka). | ||
| + | |||
„Krytyka Polityczna” jako kwartalnik filozoficzno-artystyczno-polityczny, bezpośrednio adresowana jest do szeroko rozumianych środowisk inteligenckich – naukowców, intelektualistów, publicystów, dziennikarzy czy artystów. Zasięg oddziaływania ideowego pisma daleko przekracza jednak sam krąg jego czytelników – liczne publikacje na łamach „KP” znalazły szeroki oddźwięk w polskiej debacie publicznej. Do najgłośniejszych należą: poświęcony diagnozie liberalnej sfery publicznej Polska do Nietzschego (Nr 6 ) Sławomira Sierakowskiego, manifest artystycznego zaangażowania Stosowane sztuki społeczne (Nr 11-12) Artura Żmijewskiego, krytyczny wobec dominujących w polskim teatrze tendencji Teatr dramatopisarzy (Nr 13) Pawła Demirskiego czy głośne wywiady-rzeki S. Sierakowskiego z Cezarym Michalskim (Liberalizm zmęczenia, Nr 13) i prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim (Płynę mniej więcej tak, żeby było dobrze, Nr 14). | „Krytyka Polityczna” jako kwartalnik filozoficzno-artystyczno-polityczny, bezpośrednio adresowana jest do szeroko rozumianych środowisk inteligenckich – naukowców, intelektualistów, publicystów, dziennikarzy czy artystów. Zasięg oddziaływania ideowego pisma daleko przekracza jednak sam krąg jego czytelników – liczne publikacje na łamach „KP” znalazły szeroki oddźwięk w polskiej debacie publicznej. Do najgłośniejszych należą: poświęcony diagnozie liberalnej sfery publicznej Polska do Nietzschego (Nr 6 ) Sławomira Sierakowskiego, manifest artystycznego zaangażowania Stosowane sztuki społeczne (Nr 11-12) Artura Żmijewskiego, krytyczny wobec dominujących w polskim teatrze tendencji Teatr dramatopisarzy (Nr 13) Pawła Demirskiego czy głośne wywiady-rzeki S. Sierakowskiego z Cezarym Michalskim (Liberalizm zmęczenia, Nr 13) i prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim (Płynę mniej więcej tak, żeby było dobrze, Nr 14). | ||
Podstawowym celem projektu „Krytyki Politycznej” jest wprowadzenie i umocnienie w sferze publicznej lewicowego projektu walki z ekonomicznym i kulturowym wykluczeniem. Punktem wyjścia jest przekonanie, że nie będzie szans dla lewicowej polityki bez stworzenia wcześniej w sferze publicznej miejsca na lewicowy dyskurs i projekt społeczny. Stąd, obok pracy czysto akademickiej, czynne zaangażowanie ludzi z tego środowiska w debatę publiczną, a także aktywnie działalność na polu literatury, teatru i sztuk wizualnych. Środowisko „KP” od początku stara się uczestniczyć nie tylko w przedsięwzięciach niszowych, ale szeroko publikuje w mediach głównego nurtu, gdzie tworzy jedyny dobrze słyszalny lewicowy głos w Polsce. Priorytetem działań jest stworzenie fundamentu dla uczciwej i nowoczesnej lewicy, która odwołując się do najnowszych osiągnięć filozofii politycznej i wielkich tradycji polskiej myśli lewicowej, znajdzie adekwatną odpowiedź na czekające Polskę, Europę i świat wyzwania. | Podstawowym celem projektu „Krytyki Politycznej” jest wprowadzenie i umocnienie w sferze publicznej lewicowego projektu walki z ekonomicznym i kulturowym wykluczeniem. Punktem wyjścia jest przekonanie, że nie będzie szans dla lewicowej polityki bez stworzenia wcześniej w sferze publicznej miejsca na lewicowy dyskurs i projekt społeczny. Stąd, obok pracy czysto akademickiej, czynne zaangażowanie ludzi z tego środowiska w debatę publiczną, a także aktywnie działalność na polu literatury, teatru i sztuk wizualnych. Środowisko „KP” od początku stara się uczestniczyć nie tylko w przedsięwzięciach niszowych, ale szeroko publikuje w mediach głównego nurtu, gdzie tworzy jedyny dobrze słyszalny lewicowy głos w Polsce. Priorytetem działań jest stworzenie fundamentu dla uczciwej i nowoczesnej lewicy, która odwołując się do najnowszych osiągnięć filozofii politycznej i wielkich tradycji polskiej myśli lewicowej, znajdzie adekwatną odpowiedź na czekające Polskę, Europę i świat wyzwania. | ||
| Linia 33: | Linia 36: | ||
Założenia ideowe, jakie środowisko „Krytyki Politycznej” uznaje za podstawowe dla swojego rozumienia lewicowego projektu politycznego to m. in.: | Założenia ideowe, jakie środowisko „Krytyki Politycznej” uznaje za podstawowe dla swojego rozumienia lewicowego projektu politycznego to m. in.: | ||
przyznanie priorytetu egalitaryzmowi w budowie ustroju społeczno-ekonomicznego i poparcie dla socjaldemokratycznej wersji gospodarki kapitalistycznej (w ramach państw narodowych modele niemiecki i skandynawski, w wymiarze ponadnarodowym przeniesienie modelu państwa opiekuńczego na poziom europejski); | przyznanie priorytetu egalitaryzmowi w budowie ustroju społeczno-ekonomicznego i poparcie dla socjaldemokratycznej wersji gospodarki kapitalistycznej (w ramach państw narodowych modele niemiecki i skandynawski, w wymiarze ponadnarodowym przeniesienie modelu państwa opiekuńczego na poziom europejski); | ||
| − | poparcie dla postulatów emancypacyjnych grup dyskryminowanych z przyczyn kulturowych: rasy, wyznania, pochodzenia etnicznego, płci, orientacji seksualnej i wieku; | + | poparcie dla postulatów emancypacyjnych grup dyskryminowanych z przyczyn kulturowych: rasy, wyznania, pochodzenia etnicznego, płci, orientacji seksualnej i wieku; dążenie do stworzenia europejskiego państwa federacyjnego na drodze pogłębionej integracji politycznej, gospodarczej i społecznej w ramach Unii Europejskiej, także jako jedynej drogi do budowy bezpieczeństwa międzynarodowego; zrównoważony rozwój w skali światowej, zakładający redystrybucję bogactwa z obszarów zamożnych do obszarów uboższych i stopniowe znoszenie różnic pomiędzy centrum a peryferiami zglobalizowanej gospodarki, przy jednoczesnym poszanowaniu środowiska naturalnego; |
| − | dążenie do stworzenia europejskiego państwa federacyjnego na drodze pogłębionej integracji politycznej, gospodarczej i społecznej w ramach Unii Europejskiej, także jako jedynej drogi do budowy bezpieczeństwa międzynarodowego; | + | |
| − | zrównoważony rozwój w skali światowej, zakładający redystrybucję bogactwa z obszarów zamożnych do obszarów uboższych i stopniowe znoszenie różnic pomiędzy centrum a peryferiami zglobalizowanej gospodarki, przy jednoczesnym poszanowaniu środowiska naturalnego; | + | |
krytyka konsensualnego modelu demokracji liberalnej inspirowana koncepcją demokracji agonicznej autorstwa Chantal Mouffe i Ernesto Laclaua; | krytyka konsensualnego modelu demokracji liberalnej inspirowana koncepcją demokracji agonicznej autorstwa Chantal Mouffe i Ernesto Laclaua; | ||
| − | przekroczenie w filozofii społecznej zarówno oświeceniowego racjonalizmu, jak i postmodernistycznego relatywizmu na drodze tzw. myśli postsekularnej, inspirowanej tradycją teologii politycznej (Carl Schmitt, Walter Benjamin, Alain Badiou, Giorgio Agamben) | + | przekroczenie w filozofii społecznej zarówno oświeceniowego racjonalizmu, jak i postmodernistycznego relatywizmu na drodze tzw. myśli postsekularnej, inspirowanej tradycją teologii politycznej (Carl Schmitt, Walter Benjamin, Alain Badiou, Giorgio Agamben); |
oparta na współczesnych ustaleniach psychoanalizy lacanowskiej krytyka kultury współczesnej, inspirowana m. in. pracami Slavoja Žižka i Todda McGowana; | oparta na współczesnych ustaleniach psychoanalizy lacanowskiej krytyka kultury współczesnej, inspirowana m. in. pracami Slavoja Žižka i Todda McGowana; | ||
| − | znoszenie sztucznych granic pomiędzy sferami sztuki, nauki i polityki i promowanie modelu artysty zaangażowanego | + | znoszenie sztucznych granic pomiędzy sferami sztuki, nauki i polityki i promowanie modelu artysty zaangażowanego. |
| + | |||
Oprócz publikacji pisma, środowisko „Krytyki Politycznej” od września 2007 prowadzi oficynę wydawniczą – Wydawnictwo Krytyki Politycznej - której celem jest wprowadzenie w polski obieg idei najważniejszych prac z filozofii i socjologii politycznej, teorii kultury i sztuki. Publikuje przekłady, prace polskich autorów i ważne wznowienia, z których wiele wywołało burzliwe dyskusje w mediach opiniotwórczych, zwłaszcza książki Slavoja Žižka (Rewolucja u bram; Lacrimae rerum. Kieślowski, Hitchcock, Tarkowski, Lynch; W obronie przegranych spraw); Elizabeth Dunn (Prywatyzując Polskę), Chantal Mouffe (Polityczność), Thomasa Franka (Co z tym Kansas?), Judith Butler (Uwikłani w płeć), Daniela Cohn-Bendita (Maj '68. Rewolta), Stanisława Brzozowskiego (Głosy wśród nocy, Płomienie), Tadeusza Boya-Żeleńskiego (Nasi okupanci) czy wywiad-rzeka z Andrzejem Żuławskim. | Oprócz publikacji pisma, środowisko „Krytyki Politycznej” od września 2007 prowadzi oficynę wydawniczą – Wydawnictwo Krytyki Politycznej - której celem jest wprowadzenie w polski obieg idei najważniejszych prac z filozofii i socjologii politycznej, teorii kultury i sztuki. Publikuje przekłady, prace polskich autorów i ważne wznowienia, z których wiele wywołało burzliwe dyskusje w mediach opiniotwórczych, zwłaszcza książki Slavoja Žižka (Rewolucja u bram; Lacrimae rerum. Kieślowski, Hitchcock, Tarkowski, Lynch; W obronie przegranych spraw); Elizabeth Dunn (Prywatyzując Polskę), Chantal Mouffe (Polityczność), Thomasa Franka (Co z tym Kansas?), Judith Butler (Uwikłani w płeć), Daniela Cohn-Bendita (Maj '68. Rewolta), Stanisława Brzozowskiego (Głosy wśród nocy, Płomienie), Tadeusza Boya-Żeleńskiego (Nasi okupanci) czy wywiad-rzeka z Andrzejem Żuławskim. | ||
| + | |||
Główną siedzibą pisma od września 2006 jest tzw. REDakcja przy ulicy Chmielnej 26/19 w Warszawie. Jest ośrodkiem wymiany myśli, dyskusji, prezentacji prac artystycznych, projektów społecznych i politycznych. | Główną siedzibą pisma od września 2006 jest tzw. REDakcja przy ulicy Chmielnej 26/19 w Warszawie. Jest ośrodkiem wymiany myśli, dyskusji, prezentacji prac artystycznych, projektów społecznych i politycznych. | ||
Dotychczas odbyło się tam kilkaset spotkań otwartych, na których gościło wielu ważnych aktorów sceny społecznej, politycznej, literackiej i artystycznej, m. in. filozofowie, literaturoznawcy i historycy idei (Peter Singer, Slavoj Žižek, prof. Agata Bielik-Robson, prof. Marek Siemek, prof. Paweł Śpiewak, prof. Andrzej Walicki, prof. Paweł Dybel, prof. Michał Paweł Markowski, prof. Maria Janion), ekonomiści (prof. Dariusz Rosati, prof. Tadeusz Kowalik, dr hab. Ryszard Bugaj), socjolodzy i politolodzy (prof. Jadwiga Staniszkis, dr hab Antoni Dudek, Aleksander Smolar), politycy (Jan Rokita, Józef Pinior, Władysław Frasyniuk), pisarze (Olga Tokarczuk, Bronisław Świderski, Krzysztof Varga) i publicyści (Jacek Żakowski, Bronisław Wildstein, Seweryn Blumsztajn). Miejsce stało się także punktem codziennych spotkań środowiskowych i bazą dla organizowanych na zewnątrz akcji społecznych. REDakcja na trwałe wpisała się w mapę kulturalną stolicy. W styczniu 2008 roku otrzymała nagrodę kulturalną „Wdechy 2007” w kategorii Miejsce Roku przyznawaną przez „Gazetą Wyborczą”. Oprócz REDakcji warszawskiej, w 10 miastach Polski (Białystok, Bytom, Gdańsk, Kielce, Kraków, Łódź, Poznań, Siedlce, Toruń, Wrocław) działają lokalne ośrodki – Kluby Krytyki Politycznej, gromadzące sympatyków pisma i prowadzące systematyczną działalność kulturalno-społeczną. W Krakowie i Wrocławiu powstają samodzielne świetlice kulturalne, podobne do warszawskiej. „Krytyka Polityczna” planuje stworzenie instytutu badawczego zajmującego się problematyką polityki gospodarczej i społecznej oraz sprawami międzynarodowymi.<br /> | Dotychczas odbyło się tam kilkaset spotkań otwartych, na których gościło wielu ważnych aktorów sceny społecznej, politycznej, literackiej i artystycznej, m. in. filozofowie, literaturoznawcy i historycy idei (Peter Singer, Slavoj Žižek, prof. Agata Bielik-Robson, prof. Marek Siemek, prof. Paweł Śpiewak, prof. Andrzej Walicki, prof. Paweł Dybel, prof. Michał Paweł Markowski, prof. Maria Janion), ekonomiści (prof. Dariusz Rosati, prof. Tadeusz Kowalik, dr hab. Ryszard Bugaj), socjolodzy i politolodzy (prof. Jadwiga Staniszkis, dr hab Antoni Dudek, Aleksander Smolar), politycy (Jan Rokita, Józef Pinior, Władysław Frasyniuk), pisarze (Olga Tokarczuk, Bronisław Świderski, Krzysztof Varga) i publicyści (Jacek Żakowski, Bronisław Wildstein, Seweryn Blumsztajn). Miejsce stało się także punktem codziennych spotkań środowiskowych i bazą dla organizowanych na zewnątrz akcji społecznych. REDakcja na trwałe wpisała się w mapę kulturalną stolicy. W styczniu 2008 roku otrzymała nagrodę kulturalną „Wdechy 2007” w kategorii Miejsce Roku przyznawaną przez „Gazetą Wyborczą”. Oprócz REDakcji warszawskiej, w 10 miastach Polski (Białystok, Bytom, Gdańsk, Kielce, Kraków, Łódź, Poznań, Siedlce, Toruń, Wrocław) działają lokalne ośrodki – Kluby Krytyki Politycznej, gromadzące sympatyków pisma i prowadzące systematyczną działalność kulturalno-społeczną. W Krakowie i Wrocławiu powstają samodzielne świetlice kulturalne, podobne do warszawskiej. „Krytyka Polityczna” planuje stworzenie instytutu badawczego zajmującego się problematyką polityki gospodarczej i społecznej oraz sprawami międzynarodowymi.<br /> | ||
Wersja z 17:03, 2 paź 2008
Kategorie: Polityka i społeczeństwo
Spisy treści czasopism ukazujących się w latach: 2002 2003 2004 2005 2007 2008
Spis treści |
Kontakt z redakcją
kontakt:
www: http://www.krytykapolityczna.pl
e-mail: redakcja@krytykapolityczna.pl
redakcja:
red. nacz.: Sławomir Sierakowski
adres: ul. Chmielna 26/19 (domofon 319), 00-020 Warszawa
tel: (022) 8281166
fax:
Kontakt z wydawcą
wydawca: Stowarzyszenie im. Stanisława Brzozowskiego
adres: ul. Chmielna 26 lok. 19, 00-020 Warszawa
ISSN: 1644-0919
rok założenia: 2002
periodyczność: kwartalniki
medium: papierowe
format: b5
objętość: 400 stron
nakład: 6500 egzemplarzy
Opis
Pismo „Krytyka Polityczna” powstało w roku 2002 jako punkt wyjścia szerszego projektu ożywienia tradycji polskiej inteligencji zaangażowanej. Nazwa nawiązuje do młodopolskiego periodyku Wilhelma Feldmana oraz drugoobiegowej „Krytyki” publikującej teksty opozycyjnych wobec PRL pisarzy i publicystów. Wydawcą „Krytyki Politycznej” jest Stowarzyszenie nazwane imieniem Stanisława Brzozowskiego, wybitnego lewicowego pisarza, krytyka literackiego i filozofa tworzącego na początku XX wieku, którego misją było poszukiwanie adekwatnych odpowiedzi na wyzwania tożsamościowe i emancypacyjne, jakie stawiały przed społeczeństwem epoka nowoczesna i system kapitalistyczny.
Każda z kolejnych edycji pisma opiera się na temacie przewodnim, któremu poświęcony jest główny korpus numeru z złożony z artykułów zamawianych u polskich i zagranicznych autorów, wywiadów oraz przekładów. Zazwyczaj obejmują swym zakresem filozofię, socjologię, ekonomię, ale ważną rolę w piśmie odgrywają także literatura, teatr, film, a także sztuki wizualne, których wybitni reprezentanci należą do środowiska wydającego pismo.
Pierwszy numer pod tytułem „Inteligenci – bezradni czy martwi?” otwierał programowy tekst Sławomira Sierakowskiego Co to jest krytyka polityczna?, w którym pisał on m. in. o polskiej debacie publicznej i potrzebie jej rewitalizacji: [...] konfrontacja z najbardziej elementarnym – wręcz słownikowym – rozumieniem „debaty” prowadzi wprost do uznania jej polskiej realizacji za atrapę, symulację, teatr, w którym gazetowi polemiści lub politycy w studiu telewizyjnym grają tylko rolę partnerów dyskusji. Obok tego manifestu, duży rozgłos wywołał m. in. wywiad-rzeka z profesorem Andrzejem Walickim Społeczeństwo bez mózgu i sumienia? (przedrukowany w „Gazecie Wyborczej” z dnia 10 sierpnia 2008). W numerze znalazły się także przekłady klasycznych prac Juliena Bendy, Pierre'a Manenta i Ulricha Becka. Kolejne numery pisma zawierały liczne teksty autorów światowej sławy, wywiady z najważniejszymi osobistościami współczesnej humanistyki, jak również publikacje słynnych postaci polskiego życia publicznego. Na łamach „Krytyki Politycznej” zagościli m. in.: Richard Rorty, Michael Walzer, Chantal Millon-Delsol, David Held, prof. Tadeusz Kowalik, prof. Joanna Tokarska-Bakir, prof. Karol Modzelewski, Cezary Michalski (Nr 2 – lewica, prawica, pomieszanie języków), Richard Sennet, Michael Sandel, Seyla Benhabib, prof. Jacek Kurczewski, prof. Przemysław Czapliński (Nr 3 – nasz dom publiczny), Norbert Elias, Zygmunt Bauman, Marshall Berman, Elliot Aronson, prof. Marcin Kula, Stefan Chwin (Nr 4 – Jeszcze nie jesteś populistą?), Francois Mitterand, Adam Szostkiewicz, Jacques Derrida, Jürgen Habermas, Umberto Eco, Gianni Vattimo, Fernando Savater, Wiktor Pielewin, prof. Henryk Domański, prof. Stanisław Obirek, Olga Tokarczuk, Mariusz Sieniewicz (Nr 5 – polska dwóch prędkości), Daniel Cohn-Bendit, Immanuel Wallerstein, Claus Offe, Michel Houellebecq, prof. Maria Janion, prof. Irena Grudzińska-Gross, Aleksander Smolar (Nr 6 – czas zadymy), Subcommendante Marcos, Gabriel Garcia Marquez, Chantal Mouffe, Ernesto Laclau, Slavoj Žižek, Naomi Klein, Hayden White, Jacques Le Goff, Edwin Bendyk (Nr 7-8 – stworzyć przeszłość, opisać przyszłość), Albert Einstein, Frederic Beigbeder, Regis Jauffret, Mario Vargas Llosa, Anthony Giddens, prof. Zbigniew Bokszański (Nr 9-10 – miłość do polityki), John Rawls, Giorgio Agamben, Walter Benjamin, David Ost, Antonio Gramsci, Judith Butler, Alain Badiou, Jan Klata, Roman Pawłowski (Nr 11-12 – pochwała antagonizmu), Pier Paolo Passolini, Ernst Bloch, Carl Schmitt, Jacob Taubes, Jacques Ranciere, René Pollesch, min. Radek Sikorski, Jan Rokita, Piotr Gruszczyński, Maciej Nowak (Nr 13 – wakacje z prawicą), John Milbank, Ernst Kantorowicz, Kenneth Reinhardt, Eric L. Santner, prezydent Aleksander Kwaśniewski, Jacek Kuroń (Nr 14 – tylko prawda nas wyzwoli), Donna Haraway, Bruno Latour, Gilles Kepel, prof. Paweł Śpiewak, Marian Pankowski, Henryka Krzywonos (Nr 15 – nie-ludzka polityka).
„Krytyka Polityczna” jako kwartalnik filozoficzno-artystyczno-polityczny, bezpośrednio adresowana jest do szeroko rozumianych środowisk inteligenckich – naukowców, intelektualistów, publicystów, dziennikarzy czy artystów. Zasięg oddziaływania ideowego pisma daleko przekracza jednak sam krąg jego czytelników – liczne publikacje na łamach „KP” znalazły szeroki oddźwięk w polskiej debacie publicznej. Do najgłośniejszych należą: poświęcony diagnozie liberalnej sfery publicznej Polska do Nietzschego (Nr 6 ) Sławomira Sierakowskiego, manifest artystycznego zaangażowania Stosowane sztuki społeczne (Nr 11-12) Artura Żmijewskiego, krytyczny wobec dominujących w polskim teatrze tendencji Teatr dramatopisarzy (Nr 13) Pawła Demirskiego czy głośne wywiady-rzeki S. Sierakowskiego z Cezarym Michalskim (Liberalizm zmęczenia, Nr 13) i prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim (Płynę mniej więcej tak, żeby było dobrze, Nr 14). Podstawowym celem projektu „Krytyki Politycznej” jest wprowadzenie i umocnienie w sferze publicznej lewicowego projektu walki z ekonomicznym i kulturowym wykluczeniem. Punktem wyjścia jest przekonanie, że nie będzie szans dla lewicowej polityki bez stworzenia wcześniej w sferze publicznej miejsca na lewicowy dyskurs i projekt społeczny. Stąd, obok pracy czysto akademickiej, czynne zaangażowanie ludzi z tego środowiska w debatę publiczną, a także aktywnie działalność na polu literatury, teatru i sztuk wizualnych. Środowisko „KP” od początku stara się uczestniczyć nie tylko w przedsięwzięciach niszowych, ale szeroko publikuje w mediach głównego nurtu, gdzie tworzy jedyny dobrze słyszalny lewicowy głos w Polsce. Priorytetem działań jest stworzenie fundamentu dla uczciwej i nowoczesnej lewicy, która odwołując się do najnowszych osiągnięć filozofii politycznej i wielkich tradycji polskiej myśli lewicowej, znajdzie adekwatną odpowiedź na czekające Polskę, Europę i świat wyzwania.
Założenia ideowe, jakie środowisko „Krytyki Politycznej” uznaje za podstawowe dla swojego rozumienia lewicowego projektu politycznego to m. in.: przyznanie priorytetu egalitaryzmowi w budowie ustroju społeczno-ekonomicznego i poparcie dla socjaldemokratycznej wersji gospodarki kapitalistycznej (w ramach państw narodowych modele niemiecki i skandynawski, w wymiarze ponadnarodowym przeniesienie modelu państwa opiekuńczego na poziom europejski); poparcie dla postulatów emancypacyjnych grup dyskryminowanych z przyczyn kulturowych: rasy, wyznania, pochodzenia etnicznego, płci, orientacji seksualnej i wieku; dążenie do stworzenia europejskiego państwa federacyjnego na drodze pogłębionej integracji politycznej, gospodarczej i społecznej w ramach Unii Europejskiej, także jako jedynej drogi do budowy bezpieczeństwa międzynarodowego; zrównoważony rozwój w skali światowej, zakładający redystrybucję bogactwa z obszarów zamożnych do obszarów uboższych i stopniowe znoszenie różnic pomiędzy centrum a peryferiami zglobalizowanej gospodarki, przy jednoczesnym poszanowaniu środowiska naturalnego; krytyka konsensualnego modelu demokracji liberalnej inspirowana koncepcją demokracji agonicznej autorstwa Chantal Mouffe i Ernesto Laclaua; przekroczenie w filozofii społecznej zarówno oświeceniowego racjonalizmu, jak i postmodernistycznego relatywizmu na drodze tzw. myśli postsekularnej, inspirowanej tradycją teologii politycznej (Carl Schmitt, Walter Benjamin, Alain Badiou, Giorgio Agamben); oparta na współczesnych ustaleniach psychoanalizy lacanowskiej krytyka kultury współczesnej, inspirowana m. in. pracami Slavoja Žižka i Todda McGowana; znoszenie sztucznych granic pomiędzy sferami sztuki, nauki i polityki i promowanie modelu artysty zaangażowanego.
Oprócz publikacji pisma, środowisko „Krytyki Politycznej” od września 2007 prowadzi oficynę wydawniczą – Wydawnictwo Krytyki Politycznej - której celem jest wprowadzenie w polski obieg idei najważniejszych prac z filozofii i socjologii politycznej, teorii kultury i sztuki. Publikuje przekłady, prace polskich autorów i ważne wznowienia, z których wiele wywołało burzliwe dyskusje w mediach opiniotwórczych, zwłaszcza książki Slavoja Žižka (Rewolucja u bram; Lacrimae rerum. Kieślowski, Hitchcock, Tarkowski, Lynch; W obronie przegranych spraw); Elizabeth Dunn (Prywatyzując Polskę), Chantal Mouffe (Polityczność), Thomasa Franka (Co z tym Kansas?), Judith Butler (Uwikłani w płeć), Daniela Cohn-Bendita (Maj '68. Rewolta), Stanisława Brzozowskiego (Głosy wśród nocy, Płomienie), Tadeusza Boya-Żeleńskiego (Nasi okupanci) czy wywiad-rzeka z Andrzejem Żuławskim.
Główną siedzibą pisma od września 2006 jest tzw. REDakcja przy ulicy Chmielnej 26/19 w Warszawie. Jest ośrodkiem wymiany myśli, dyskusji, prezentacji prac artystycznych, projektów społecznych i politycznych.
Dotychczas odbyło się tam kilkaset spotkań otwartych, na których gościło wielu ważnych aktorów sceny społecznej, politycznej, literackiej i artystycznej, m. in. filozofowie, literaturoznawcy i historycy idei (Peter Singer, Slavoj Žižek, prof. Agata Bielik-Robson, prof. Marek Siemek, prof. Paweł Śpiewak, prof. Andrzej Walicki, prof. Paweł Dybel, prof. Michał Paweł Markowski, prof. Maria Janion), ekonomiści (prof. Dariusz Rosati, prof. Tadeusz Kowalik, dr hab. Ryszard Bugaj), socjolodzy i politolodzy (prof. Jadwiga Staniszkis, dr hab Antoni Dudek, Aleksander Smolar), politycy (Jan Rokita, Józef Pinior, Władysław Frasyniuk), pisarze (Olga Tokarczuk, Bronisław Świderski, Krzysztof Varga) i publicyści (Jacek Żakowski, Bronisław Wildstein, Seweryn Blumsztajn). Miejsce stało się także punktem codziennych spotkań środowiskowych i bazą dla organizowanych na zewnątrz akcji społecznych. REDakcja na trwałe wpisała się w mapę kulturalną stolicy. W styczniu 2008 roku otrzymała nagrodę kulturalną „Wdechy 2007” w kategorii Miejsce Roku przyznawaną przez „Gazetą Wyborczą”. Oprócz REDakcji warszawskiej, w 10 miastach Polski (Białystok, Bytom, Gdańsk, Kielce, Kraków, Łódź, Poznań, Siedlce, Toruń, Wrocław) działają lokalne ośrodki – Kluby Krytyki Politycznej, gromadzące sympatyków pisma i prowadzące systematyczną działalność kulturalno-społeczną. W Krakowie i Wrocławiu powstają samodzielne świetlice kulturalne, podobne do warszawskiej. „Krytyka Polityczna” planuje stworzenie instytutu badawczego zajmującego się problematyką polityki gospodarczej i społecznej oraz sprawami międzynarodowymi.
Prenumerata
Spisy treści
2002
2003
Krytyka Polityczna 2 (2003)
Krytyka Polityczna 3 (2003)
Krytyka Polityczna 4 (2003)
2004
Krytyka Polityczna 5 (2004)
Krytyka Polityczna 6 (2004)
2005
Krytyka Polityczna 7-8 (2005)
Krytyka Polityczna 9-10 (2005)
2007
Krytyka Polityczna 11-12 (2007)
Krytyka Polityczna 13 (2007)
2008
Krytyka Polityczna 14 (2007/2008)
Krytyka Polityczna 15 (2008)
Wybrane artykuły
Piotr Gruszczyński, OSTATNIA MOŻLIWOŚĆ PRO
Omówienia z „Witryny”
- Michał Choptiany, LEWICA NADAL POSZUKUJE AUTODEFINICJI
- Anna Herbut, PRAWDA W OŚLEPIENIU?
- Maciej Stroiński, RACHU-CIACHU, PĘPOWINA!
- Maciej Stroiński, WYBOROWA
- Maciej Stroiński, LOVER (CZYTAJ „LAWA”)
- Paweł Kompanicki, O PRZESZŁOŚCI Z PRZYSZŁOŚCIĄ W TLE
- Robert Ostaszewski, NA BARYKADY, LUDU PONOWOCZESNY!
- Paweł Kompanicki, ŹLE JEST…